تابو واژه‌اى است از زبان پولینزى که ترجمه آن براى ما مشکل است؛ زیرا مدلول این کلمه دیگر در میان ما وجود ندارد. براى رومیان باستانداین مفهوم هنوز وجود داشت؛ «ساکر» آن‌ها شباهت به «تابو» ى اهالى پولینزى داشته است. «آگیوس» یونانى‌ها و «کادوش» عبرى‌ها قاعدتاً به همان معنى تابوى اهالى پولینزى بوده است و نیز کلماتى به همین معنى در میان اقوام ساکن آمریکا و آفریقا (ماداگاسکار) و شمال و مرکز آسیا وجود داشته است. براى ما «تابو» بر دو معناى متضاد دلالت مى‌کند: از یک طرف مفهوم «مقدس»، «مختص» و از سوى دیگر مفهوم «اضطراب‌انگیز»، «خطرناک»، «ممنوع» و «پلید» را مى‌رساند. در زبان پولینزى براى مفهوم مخالف تابو، کلمه «نوآ» به کار برده مى‌شود که به معنى عادى و معمولى و چیزى در دسترس همگان است. به این ترتیب با واژه «تابو»، مفهوم نوعى تحدید و منع همراه است و تابو اساساً در منع‌ها و قیود تجلى مى‌کند. اصطلاح «ترس مقدس» خودمان، در بیشتر موارد همان معنى تابو را مى‌رساند. قیود تابویى، امرى سواى منهیات صرف مذهبى و اخلاقى است. محدودیت‌هاى مذکور به اوامر الهى منسوب نیستند، بلکه خود به خود پا گرفته‌اند، و آنچه آن‌ها را از نهى‌هاى اخلاقى متمایز مى‌سازد این است که در شمار قواعدى نیستند که به طور کلى بر ضرورت کف نفس تکیه دارند و دلایل این ضرورت را مشخص مى‌سازند. محرمّات تابویى بر هیچ دلیلى مبتنى نیستند و منشاء آن‌ها مجهول است و درحالى که براى ما غیرقابل فهم هستند به نظر کسانى که زیر سیطره آن‌ها به سر مى‌برند؛ طبیعى جلوه مى‌کند.