کتاب نظریه پسا استعماری و کرد شناسی: تاریخ جامعه‌شناسی را می‌توان با توصیف فراز و فرود نظریه‌پردازی‌های مخالف و موافق درباره «فرهنگ» روایت کرد. این تاریخ با عنوان کلی «مطالعات فرهنگ» روایت کرد. این تاریخ با عنوان کلی «مطالعات فرهنگ» از نیمه قرن نوزدهم ‌‌آغاز شد. مطالعات پسااستعماری می‌کوشد روابط پیچیده‌ی بین غرب و غیرغرب را بررسی کند. این مطالعات با رویکردی نقادانه متعهد به گشودن فضایی است که در آن خاموش‌ماندگان بتوانند سخن بگویند و صدایشان شنیده شود؛ متعهد به گسترش چشم‌اندازها و تحلیل‌های نظری، دانش‌ها و ادراکاتی است که در جهان‌های فکری بیرون از غرب توسعه یافته است. کردشناسی قلمروی موضوعی است که در بطن این نوع مطالعات قرار می‌گیرد. از سده‌ی 17 میلادی، بر اثر رقابت‌های استعماری، گرایش به تصرف ممالک شرقی، از جمله خاورمیانه و قلمروهای زندگی کردها، شکل گرفت و آن‌ها در مقام ملتی متمایز و تأثیرگذار جلب نظر کردند. «کردشناسی» که به‌نوعی حاصل این توجه بود، تا میانه‌های قرن بیستم در چارچوب «ایران‌شناسی» صورت می‌گرفت. پس از آن، بخش پژوهش‌های کردشناسی در دانشکده‌ی شرق‌شناسیِ آکادمی علوم سن‌پترزبوگ به‌صورت مستقل به کار خود ادامه داد. در بخش تجربی کتاب حاضر، آثار نویسندگان غربی درباره‌ی مردم کرد و سرزمین آن‌ها در حوزه‌های تاریخ، مردم‌شناسی و جامعه‌شناسی تحلیل شده است.