در فاصله سال‌های 1425 تا 1450 هنرمندان سرتاسر اروپا (مازاچو،فیلیپولیپی و دوناتللو در ایتالیا، فوکه و ایگزمستر در فراسنه، وان‌آیک‌ها در فلاندرز، کونراو یتس در سوئیس و اشتفان لوخنر در آلمان) روش قرون وسطایی نمایش واقعیت از طریق ادراکات تجربی را رها کرده و در عوض به ادراک بصری، پرسپکتیوتک نقطه‌ای و نور‌طبیعی تکیه نمودند. به عبارت دیگر این هنرمندان رنسانس از ثبت آن حقیقت کامل‌تر درباره واقعیت که به ذهن انسانی آشناست چشم پوشیدند و تنها به ارائه آنچه که چشم می‌بیند و غالبا هم می‌تواند ناقص و گول زننده باشد، پرداختند. نزدیک به چهارصد و پنجاه سال هنرمندان اروپایی از همین اصل کلی پیروی کردند و سرانجام بعد از ته کشیدن تمام امکانات تصویری آن کوبیسم ابداع شد تا به جایش بنشیند. بدینسان کوبیسم متضمن بازگشتی به اصل ادراکی پیشین بود، تا بدانجا که هنرمند این وظیفه را به عهده گرفت که ضعف‌های دید انسانی را بپوشاند و تصاویری بسازد که واقعیت آنها مستقل از شبه‌های بصری واقعیت، اما همان‌قدر معتبر باشد و از این لحاظ کوبیسم از جهت سبک‌شناختی آنتی‌تز رنسانس بود. کوبیسم، آفریده براک پاریسی و پیکاسو اسپانیایی، در فاصله سال‌های 1906 و 1908 در پاریس زاده شد.در عرض چهار سال، روش‌های تصویری و ابداعات فنی این دو نقاش جوان در فرانسه، آلمان، هلند، ایتالیا، چکوسلواکی، روسیه، آمریکا و به میزانی کمتر در انگلستان، هنرمندان دیگر را به جانب خود کشید و این هنرمندان یا از اصول آن پیروی کردند و یا کوشیدند به مدد آنها و با تلاش ذهنی خود به انواع جدیدی از بیان هنری دست‌یابند.