خراسان در آتش بیداد مغولان اولوس جغتای می سوخت. هرچندگاه به چندگاه، این مغولان روی به سوی خراسان می نهادند، دست به یغما و چپاول می کشاندند، شهرها را به آتش می کشیدند، زنان و دختران زیبا و گل اندام را تصاحب می کردند، در ستمگری هیچ حد و مرزی نمی شناختند و از اعمال هیچ بی آبرویی، پروایی نداشتند. مردم آن سامان، بارها به اولجایتو شکایت کرده بودند. آنچه را که بر ایشان می رفت، به تفصیل به آگاهی اش رسانده بودند تا مگر او چاره ای بیندیشد و تصمیمی برای در هم کوبیدن مغولان اولوس جغتای اتخاذ کند. اولجایتو، بارها یکی از شخصیت های قدرتمند و مورد اعتمادش را برای حکومت بر خراسان گزیده بود، بدان امید که حاکم انتخابی اش بتواند به اغتشاش ها و آشوب ها پایان دهد و آن سامان را به آرامش بکشاند و غارتگران را سرکوب کند؛ غارتگرانی که هیچ ملاحظه و عاطفه ای نداشتند، هم مال و منال مردم را می بردند و هم بر ناموسشان دست درازی می کردند و رسوایی هایی به بار می آوردند که حتی شنیدنشان، لرزه به تن آدمی می افکند.