اگر بتوان سِر لارنس اُلیویه را در میانه ی قرن بیستم، بزرگ ترین کارگردان تئاترِ آن دوران قلمداد کرد، بی تردید، پیتر بروک برجسته ترین کارگردان تئاتر جهان در پایان قرن بیستم و آغاز سده ی بیست ویکم بوده است. او در ابتدای فعالیتِ هنری خود، همکاری خویش را با بنیاد رویال شکسپیر آغاز کرد، اما به زودی از شیوه ی اجراهای متعار، دست کشید و با اجرای نمایش ماراساد دست به نوآوری و تجربه گریِ نوینی زد و از آغاز دهه ِ 1970 به یکی از مهم ترین کارگردانان تجربه گرای جهان تبدیل شد. او اگرچه در سرآغازِ تجربه های تئاتریِ خود از شیوه ی تئاترِ اپیکِ برشت تاثیر پذیرفته بود، اما به زودی به شیوه ی شخصیِ خود دست یافت و با گروه تئاتری خود به مناطق بی شماری از جهان سفر کرد و عملاً به هنر خود، ماهیت بین المللی بخشید. او طی سال های 1975 تا 2010 بیش از سی اجرای موفق نمایشی داشته است و در کارنامه ی عمر پربار خود، بیش از ده فیلم ساخته و تا سال 1999، هفت کتاب از تجارت تئاتری خود منتشر کرده است و کتاب درِ گشوده، در سال 1995 به قلم او نگاشته شده است.